Dat dit project een lange tocht zou worden stond vast, en hoe toepasselijker dan te beginnen met The Oregon Trail. Niet dat wij enige kans hadden om dit project binnen enkele maanden te overleven, maar het goede nieuws is dat we in ieder geval een stuk minder kans maken om te overlijden aan dysenterie.
Maar goed, The Oregon Trail. De eerste versie van het spel stamt uit 1971, wat het de oudste game op onze lijst maakt. Het spel is ontworpen door een paar leraren als een educatief spel om kinderen en scholieren bekend te maken met het leven van pioniers op de route naar de Willamette Valley in Oregon, een rijke omgeving waar rond het jaar 1848 vele Amerikanen heen immigreerden. Geschreven in een HP-specifiek dialect van BASIC voor op de HP 2100 microcomputer werd het spel op het schoolnetwerk van Minneapolis beschikbaar gemaakt en was het al direct populair. In totaal heeft MECC over een periode van 40 jaar ruim tien versies uitgebracht die gezamenlijk ruim 65 miljoen keer verkocht zijn, en werd het één van de iconen van de cultuur uit de jaren 90.
Helaas beschikken we niet over een HP 2100 die in staat is de eerste versie te draaien. Latere versies, voor de Apple II en nog veel later voor DOS, zijn wel goed te vinden en dezen hebben we dan ook uitgebreid aan de tand gevoeld hebben. De DOS-versie is qua graphics en mogelijke gebeurtenissen een stukje uitgebreid maar in de kern grotendeels gelijk gebleven.
Tijd om te spelen. We starten onze emulator, draaien de klok terug naar 1848. Na het invullen van onze eigen namen en die van een paar huisgenoten als reisgenoten kochten we een kleine maar adequate voorraad in en prikten een moment van vertrek voor in mei. Met de ossen voor de wagen gespannen vertrokken we op een kalm tempo richting het westen, Oregon tegemoet.
We waren nog amper vertrokken of onze eerste reisgenoot werd door een slang gebeten. Al snel begon ons duidelijk te worden waar we aan begonnen waren: Een strijd tegen de statistiek. Terwijl we zorgvuldig onze keuzes maakten en prioriteit gaven aan een goede hoeveelheid rust degelijke maaltijden, zorgden willekeurige gebeurtenissen er voor dat onze reis flink bemoeilijkt werd. Toch was er een komische noot te vinden in al het lijden van onze reisgenoten: Met enige regelmaat konden we aan onze huisgenoten mededelen dat ze hun arm gebroken hadden of stevig aan de diarree zaten. Daarbij bleek ook dat hoewel sommige mensen zich vrij weinig van de reis aantrokken, anderen een magneet voor ongeluk vormden en hen het ene na het andere ongeluk overkwam, meestal tot groot vermaak van de andere huisgenoten die op de bank mee zaten te kijken.
Jagen blijkt een uiterst effectieve wijze te zijn om in voldoende voedsel te voorzien. Kogels zijn zijn niet te duur en wegen niet veel, maar belangrijker is dat het jagen ook een leuke minigame is die de reis een stuk afwisselender maakt. Een relatief goedkope manier om je reisgenoten van eten te voorzien, er van uit gaande dat je goed mikt en en niet meer schiet dan je kan dragen. We maken dan ook stiekem wel gebruik van een stuk betere technologie dan de emigranten in de 19e eeuw: Met de moderne optische muis en een snel computersysteem gaat raken ons vrij gemakkelijk af.
Aan het eind hebben we het gehaald. Met tweeduizend mijl op de spreekwoordelijke teller arriveerden we in de vallei van Oregon. De tocht was zwaar maar het resultaat mocht er wezen, en het was tijd onze ossen te verkopen en ons beroep hier weer op te pakken. Terug in de 21e eeuw kijken we terug op The Oregon Trail als een leuke game, die op een interessante manier een stukje geschiedenis verwerkte tot een beste uitdaging. Zeker een spel welk we nog een keer terug opzoeken om wat te spelen.
