Eén van de eerste videogames van de geschiedenis is Pong. Toen het spel uitgebracht werd door Atari in 1972, in de vorm van een arcade met een tof geel kleurtje, droeg het bij aan het starten van een tijdperk waarbij videogames toegankelijk werden voor het grote publiek. Dit spel mocht dus absoluut niet ontbreken op onze lijst met klassiekers!
Gaat er geen belletje rinkelen bij de naam ‘Pong’, dan zal het spel toch erg bekend voorkomen. Samen met een buddy speel je een soort tennis tegen elkaar, van bovenaf bekeken. Je bestuurt allebei een verticaal wit balkje wat je op en neer kunt bewegen over het scherm, en je moet proberen een balletje op te vangen en terug te kaatsen naar je overbuurman. Het liefst op een manier die het je tegenspeler zo moeilijk mogelijk maakt. Als je tegenstander er namelijk niet in slaagt de bal op te vangen, krijg je een punt en wordt de bal opnieuw in het spel gebracht.
Niet een al te ingewikkeld spel dus, maar dat maakt het spelen niet minder leuk. Wat ingewikkelder voor ons was, was om een versie te vinden die zo dicht mogelijk bij het origineel ligt. Best een uitdaging, aangezien er honderden ports en spin-offs zijn gemaakt. Uiteindelijk hebben we gekozen voor een versie met de basisgameplay in klassiek zwart-wit, maar met wat extra opties. Zo konden we het spel nog wat variëren door de balsnelheid aan te passen, of de lengte van de balkjes te veranderen. Het enige wat deze versie miste was de stippellijn in het midden.
We kropen samen achter hetzelfde toetsenbord; de ene speler gebruikte de CTRL- en SHIFTtoets aan de linkerkant en de andere speler bewapende zichzelf met de rechterversie van deze toetsen. Op deze manier hebben we een aantal potjes tegen elkaar gespeeld en zijn we wel een tijdje zoet geweest. Er werd zelfs nog een poging gedaan om huisgenoten bij het spel te betrekken, maar die hielden het helaas toch al snel voor gezien. Na een uur of wat hadden we onze interesse voor het spel inclusief variaties zelf ook al aardig uitgeput. Misschien zijn we verwende moderne gamers, maar wel gamers die het mooi vonden om wat meer tijd te steken in een klassieker.
